Het is spits.
In mijn hoofd, in mijn leven en in mijn doen en laten.
Het is maandagochtend 7 juli en we zitten midden in de verhuizing, aanstaande vrijdag is de laatste schooldag in Eerschot, daar wil ik alles netjes achterlaten, druk met de voorbereiding voor Afrika, volgende week heb een cursus van zondag tot woensdag voor m'n nieuwe job, de zaterdag daarna vertrek op kamp naar Tsjechië als begeleiding van de explorers. Voor die tijd dient er toch nog het één en ander geregeld te worden.
10.23 - Ik sta zonder overzicht naar de berg 'spullen' midden in de gang te kijken als ik m'n telefoon hoor. Dit dus.
Bericht van èèn van de explorers;
'Yo, geef je nu les? Want ik moet je ff bellen, kan ook vnv'.
Shit.
Toch geen lastige vragen over het kamp, onverwachte afmeldingen of organisatorische pech hè. Daar heb ik geen tijd voor.
'Dat kan, ben vrij' stuur ik terug.
10.25 - Telefoon. Dit dus. Gelukkig. Niets nadeligs over het kamp. Of hij een documentaire over mij mag maken. 'Over mij, hoezo dan?' dacht ik. 'Nou, omdat je een bijzondere stap zet. Je laat alles achter en gaat voor een jaar naar Afrika, ik vind het nogal wat' aldus deze explorer. Hmm. Ik merk dat mensen om me heen de stap om dit te doen groter vinden dan ik zelf. 'Ik zou het niet durven' aldus verschillende mensen om me heen. Zelf zie ik dat niet zo. Het trekken van m'n verstandskies half juni vond ik spannender dan in het vliegtuig stappen op 18 augustus. Dat is geen grootspraak (je had me eens in die tandartsstoel moeten zien liggen), dat is omdat ik vind dat dit het moment is om met de wereld te flirten. Anders denk ik over 10 jaar 'had ik maar'.
Enfin, deze explorer vertelt me dat hij volgend jaar, als hij het gymnasium afrond, heel graag van zijn passie zijn beroep wil maken; documentaires maken. Hij wil een documentaire maken over mijn keuze en die als auditie gebruiken voor de filmacademie.
En eerlijk, ik heb er wel even over na moeten denken. En dat bleek terecht. De documentaire zette me aan het denken met z'n lastige vragen, confronteerde me en liet me door een andere bril naar mijn keuze kijken.
Ik heb ja gezegd omdat ik het hem gun, daarnaast was ik natuurlijk vereerd met deze vraag en vind ik dat je talent een kans moet geven. Niet op de laatste plaats kwam dat ik het ontzettend tof vind dat ik straks een documentaire heb. Een documentaire over het hoe en waarom ik deze keus maakte.
En deze blog schrijf ik zodat jullie weten hoe en waarom ik ja gezegd heb.
Ik heb het eindresultaat nog niet gezien maar dat zal ongetwijfeld goed in elkaar zitten. Ik heb er alle vertrouwen er een mooi verhaal uitkomt. Sinds gisteren staat er een heuse trailer online. En ondanks dat ik de documentaire nog niet gezien heb alvast een groot compliment naar deze explorer, voor de trailer, voor de manier waarop hij dit aangepakt heeft en voor de confrontatie & inspiratie.