Door het glas op Ouagadougou International Airport – de helft kleiner dan Eindhoven Airport – zie ik een blank roodharig meisje twee grote koffers sjouwen. Na een lange tumultueuze reis met een vlucht die drie keer gewijzigd werd, een tussenstop in Niger en een uur vertraging is vlucht AT543 van Royal Air Maroc dan toch veilig in Ouagadougou geland. Het leed gaat nog even door want de douanier wil graag zien wat er precies in de koffer zit. Gelukkig mogen de stroopwafels, pindakaas en de nieuwe lading koffie gewoon het land in. Het is uiteindelijk 03.27 wanneer onze nachtwaker Celestèn de poort openmaakt en we de auto voor het huis parkeren. Eindelijk!
Zo. Anne est arrivé. Dat maakt het leven hier vooral een stuk leuker! Minder solistisch. Meer lachen. Andere dingen die ineens opvallen (‘Heel veel vrouwen hebben hier een pruik op!’). Nieuwe verwondering bij situaties die ik - voor zover mogelijk – al gewend was. Natuurlijk een herinrichting van het huis en ineens een stuk gevarieerder koken (‘Heb jij hier ècht nog nooit soep gemaakt?’).
Een vrouwelijke touch maakt Afrika toch een stuk dragelijker, gemoedelijker en aangenamer! Met regelmaat zie je hier bijvoorbeeld een afthanse vrachtwagen op straat waar www.vanpakkettotpakket.nl of www.mooieschoenen.nl op staat. Het is toch een stuk leuker om daar met z’n tweeën om te lachen dan in je eentje je wenkbrauwen op te halen.
Anne is meteen voor de leeuwen gegooid. Gelukkig figuurlijk want letterlijk zou hier ook nog een optie zijn, maar die suggestie wil ik niet wekken. Na amper een dag een Ouaga mag ze meteen aan het werk op de International School of Ouagadougou. Een school met Amerikaans curriculum en daar zijn ze – zoals de Amerikanen betaamd - trots op (‘HAVE A NICE DAY AND REMEMBER WE LOVE YOU ALL VERY MUCH’, aldus de school luidspreker elke ochtend om 8.00).
Ondanks dat alle nieuwe indrukken, kennismakingen, de taal, de cultuur en het klimaat energie vreten redden we het prima en is het heel fijn dat Anne in ieder geval tot kerst werk heeft. Hoera!
Wat het leven hier ook een nieuwe inkijk geeft is het rijden van een auto. Gedurende een maand hebben we een auto te leen, wat alles een stuk makkelijker maakt. Waar in Nederland alles tot in den treuren georganiseerd dient te worden is dat hier toch een ander verhaal. Het gaat er allemaal een stuk minder theoretisch aan toe. Als je bijvoorbeeld bij een stoplicht staat hoef je niet te op te letten of het groen wordt. Dat lukt ook niet omdat er bij elk stoplicht mannetjes staan die je tissues, beltegoed, kauwgom of limoenen willen verkopen. Daarom wacht je gewoon tot je de auto’s achter je hoort toeteren, dat is universeel voor ‘ja, het is groen’.
Daarnaast heb je de vele fietsers en brommers, beide verschijnen veelvuldig zonder goede verlichting op straat. Hier komt Veilig Verkeer Nederland in groep 8 niet langs om te controleren of je dynamo werkt, je ketting goed gesmeerd is en je in het bezit bent van trapperreflectors. Om daarna een ‘DEZE FIETS IS OKE’-sticker op je spatbord te plakken.
Nee, het is opletten geblazen, zeker in het donker. Door de donkere huidskleur veranderen sommige fietsers in onzichtbare schimmen die op het laatste moment voor de auto opdoemen. De trapperreflectors hebben al menig leven gered, net zoals de brede glimlach van veel Burkanibé, een glimmend gebit doet het niet alleen goed in de Prodent-reclame.
Naast werk vindt het sociale leven ook steeds meer zijn weg. Onlangs ben ik gaan golfen, niet omdat ik van kaviaar, dure auto’s of Burberry hou (om maar even te chargeren), maar omdat het een ervaring schijnt te zijn. En dat was het.
Dertig rennende Burkanibé die allemaal onze caddy willen zijn. The Green, die eigenlijk alleen maar uit rood stof bestaat. Het stukje nepgras wat onder de bal gelegd wordt als je gaat slaan. De caddy die door de brandende zon rent om je bal te zoeken. De bekvechtende meute over de verdeling van het geld.
Golfen en Afrika. Een ervaring.
Daarnaast hebben we laatst Sinterklaas gevierd. Voor Anne de vuurdoop betreft de Nederlandse school, voor mij het eerste echte evenement met een culturele verantwoording en waar ik mede verantwoordelijkheid voor draag. Een bizarre verschijning om met een temperatuur van 30+ vier Pieten en een heilige in de gemotoriseerde laadbak aan te zien komen. Verschillende Burkanibé keken dan ook met opgetrokken wenkbrauwen naar dit tafereel. Uiteindelijk hebben we vooral genoten van de vele lachende kinderen, overgevlogen pepernoten en flamboyante Sinterklaas. Boem. Gelukt.
En verder? Verder zijn we nog een weekje erg druk met werk en zien we veel mensen om ons heen langzaamaan richting het thuisland vertrekken om daar de kerst door te brengen. Wij gaan die tijd gebruiken om eens wat meer van het land te zien. Want ik ben er wel aan toe om even de stad, de drukte, de school en de smog te ontvluchten.