‘AU!’, Anne slaakt een kreet uit. Ze wilde haar handen wassen bij de buitenkraan, dat water bleek door de kokende zon zo heet geworden dat een dergelijke kreet toepasselijk was. Drie maanden geleden douchten we niet langer dan een halve minuut omdat het water te koud was. Nu hebben we geen koud water meer. Alles is heet. Van niks doen ga je zweten. De zon brandt overal doorheen. Gepaard met flinke elektriciteitsstoringen kost het leven hier een stuk meer energie dan een paar maanden geleden.
Afgelopen week was een sneltrein. De hectiek van de organisatie van Koningsdag, het zoeken naar een waardige opvolger voor mij en de persoonlijke plannen voor volgend jaar kwamen allemaal samen. Daarnaast is er – door het veelvuldig gebruik van de airco – te weinig elektriciteit voor de hele stad. Daarom zetten ze ‘af en toe’ hele stadsdelen zonder stroom. ‘Af en toe’ resulteerde vorige week in onze wijk soms tot slechts acht van de vierentwintig uur stroom. Op zich genoeg om je laptop en telefoon op te laden en weer lekker verder te werken maar helaas hebben airco’s en ventilatoren geen accu. Wat er dan weer voor zorgt dat je, minimaal drie keer per te korte nacht, zeiknat van het zweet wakker wordt. In combinatie met de drukke werkweek heeft dat voor aardig wat chagrijnige buien en een futloos gevoel gezorgd.
Hele andere omstandigheden dan we in Nederland gewend zijn. En ik heb geen Burkinabé horen klagen. Misschien zijn ze het gewend en weten ze dus niet beter. Maar dat de ontwikkeling achterloopt in een land met zulke andere, extreme omstandigheden dan in Nederland snap ik wel. En eerlijk is eerlijk, wij hebben tenminste nog een airco op onze slaapkamer en een koelkast om voedsel en water enigszins koel te houden. Een luxe hier, want zelfs in de brandende zon van ruim 40+ speelt het leven zich hier met name op straat af.
In een oud gebouw wat doet denken aan een verlaten verhoorruimte van een politiebureau uit de jaren ’70 vullen we de formulieren in voor ons vijflandenvisum voor de komende vakantie.
Op deze plek laten we ons paspoort achter voor het visum. Op gevoel zouden we dat nooit toestaan maar bureaucratie dwingt ons. De allerminst charmante maar zeer strikte dame achter het bureau laat ons weten dat we het de volgende dag aan het eind van de middag op kunnen halen.
Twee dagen later gaan we ’s ochtends terug. Dat zal toch ook wel goed zijn? Nee. Duidelijk gezegd was ‘eind van de middag’. ‘Ja, maar dat was gisteren, dan is hij nu toch klaar?’ probeer ik nog. ‘Eind van de middag’. ‘Kan dat echt niet....’. ‘Eind van de middag’. Geen speld tussen deze dame te krijgen. Als ik aan het eind van de middag terugkom ben ik een half uur te vroeg. Het eind van de middag is nog niet begonnen. Ik zie onze documenten achter het ijzeren hek liggen (ken je die reclame van de paarse krokodil?). Maar ja. Eind van de middag pas.
Gelukkig kwam alles goed en genieten we nu bijna van een verdiende week vakantie. De laatste vrije week die we hier samen zijn, dus tijd om nog wat tripjes te maken! Het vijflandenvisum is binnen, de bustickets liggen klaar en de lonely planet zit in de rugzak. We gaan eens wat buurlanden bezoeken! Kees is immers een Nederlander, Polleke en Wolfgang zijn dat niet. Die verschillen zullen er hier dus ook ongetwijfeld zijn, het is tijd om de wereld een stukje groter te maken!
Terwijl Nederland zich onderdompelt in het oranje feestgedruis zit het Koningsfeest er hier al een paar dagen op. Een zwembad. Een loterij. Koningspelen. Wat Belgische vrienden. Een oranje maatpak. Meer hadden we eigenlijk niet nodig om er een geslaagde middag van te maken. Mooi om ook zover van huis Koningsdag te vieren en te laten zien dat we trots zijn op ons Nederland!
Afgelopen week was een sneltrein. De hectiek van de organisatie van Koningsdag, het zoeken naar een waardige opvolger voor mij en de persoonlijke plannen voor volgend jaar kwamen allemaal samen. Daarnaast is er – door het veelvuldig gebruik van de airco – te weinig elektriciteit voor de hele stad. Daarom zetten ze ‘af en toe’ hele stadsdelen zonder stroom. ‘Af en toe’ resulteerde vorige week in onze wijk soms tot slechts acht van de vierentwintig uur stroom. Op zich genoeg om je laptop en telefoon op te laden en weer lekker verder te werken maar helaas hebben airco’s en ventilatoren geen accu. Wat er dan weer voor zorgt dat je, minimaal drie keer per te korte nacht, zeiknat van het zweet wakker wordt. In combinatie met de drukke werkweek heeft dat voor aardig wat chagrijnige buien en een futloos gevoel gezorgd.
Hele andere omstandigheden dan we in Nederland gewend zijn. En ik heb geen Burkinabé horen klagen. Misschien zijn ze het gewend en weten ze dus niet beter. Maar dat de ontwikkeling achterloopt in een land met zulke andere, extreme omstandigheden dan in Nederland snap ik wel. En eerlijk is eerlijk, wij hebben tenminste nog een airco op onze slaapkamer en een koelkast om voedsel en water enigszins koel te houden. Een luxe hier, want zelfs in de brandende zon van ruim 40+ speelt het leven zich hier met name op straat af.
In een oud gebouw wat doet denken aan een verlaten verhoorruimte van een politiebureau uit de jaren ’70 vullen we de formulieren in voor ons vijflandenvisum voor de komende vakantie.
Op deze plek laten we ons paspoort achter voor het visum. Op gevoel zouden we dat nooit toestaan maar bureaucratie dwingt ons. De allerminst charmante maar zeer strikte dame achter het bureau laat ons weten dat we het de volgende dag aan het eind van de middag op kunnen halen.
Twee dagen later gaan we ’s ochtends terug. Dat zal toch ook wel goed zijn? Nee. Duidelijk gezegd was ‘eind van de middag’. ‘Ja, maar dat was gisteren, dan is hij nu toch klaar?’ probeer ik nog. ‘Eind van de middag’. ‘Kan dat echt niet....’. ‘Eind van de middag’. Geen speld tussen deze dame te krijgen. Als ik aan het eind van de middag terugkom ben ik een half uur te vroeg. Het eind van de middag is nog niet begonnen. Ik zie onze documenten achter het ijzeren hek liggen (ken je die reclame van de paarse krokodil?). Maar ja. Eind van de middag pas.
Gelukkig kwam alles goed en genieten we nu bijna van een verdiende week vakantie. De laatste vrije week die we hier samen zijn, dus tijd om nog wat tripjes te maken! Het vijflandenvisum is binnen, de bustickets liggen klaar en de lonely planet zit in de rugzak. We gaan eens wat buurlanden bezoeken! Kees is immers een Nederlander, Polleke en Wolfgang zijn dat niet. Die verschillen zullen er hier dus ook ongetwijfeld zijn, het is tijd om de wereld een stukje groter te maken!
Terwijl Nederland zich onderdompelt in het oranje feestgedruis zit het Koningsfeest er hier al een paar dagen op. Een zwembad. Een loterij. Koningspelen. Wat Belgische vrienden. Een oranje maatpak. Meer hadden we eigenlijk niet nodig om er een geslaagde middag van te maken. Mooi om ook zover van huis Koningsdag te vieren en te laten zien dat we trots zijn op ons Nederland!