Er zijn nog wat littekens in de stad zichtbaar, zo zie je her en der nog een geplunderd gebouw en is het huis van Franciose Compaoré (broer van) veranderd in een soort triomf waar de hele dag mensen rondhangen. Het huis zelf is volledig geplunderd en er worden foto's op straat verkocht van lugubere vondsten die daar gedaan zijn. Maar los van deze details is de rust wedergekeerd.
De afgelopen twee weken hebben de politieke vertegenwoordigers, de leiders van het leger, burgerparticipanten, enkele religieuze leiders en enkele koningen van de verschillende traditionele volksstammen hier rond de tafel gezeten. In totaal 23 mensen. Die zijn er binnen twee weken uit, voor de komende 12 maanden is Michel Kafando de waarnemend president. Daarna komen er verkiezingen.
Dit speelde natuurlijk al veel langer en er zijn natuurlijk achter de schermen de nodige voorbereidingen getroffen maar ik sta er van te kijken hoe vriendelijk deze revolutie voorbij is getrokken. Men neme een paar 100.000 Burkanibé die opkomen voor hun rechten. Een plein genaamd 'Place de la Nation'. Een berucht dictator die een verandering in de grondwet aankondigt. Voeg daar een vleugje - let op, niet te veel! - testosteron en wat adrenalina aan toe. Maak het af met een klein beetje vuur en wat plunderingen en het resultaat is een aftredende dictator met bloed aan zijn handen die al 27 jaar aan de macht was.
Here comes the sun.
Er is hier een heilig krokodillenmeer. Zo'n uurtje buiten de stad ligt een meer waar je een heerlijke kip kan kopen. Wel om op te eten, maar niet om zelf op te eten.
Voor zo'n 2000 FCFA koop je kip die al kermend aan een hengel gehangen wordt. Vervolgens lopen we met onze gids mee richting een groot meer. Het gekerm van de kip zorgt ervoor dat hij zijn eigen dood inleidt. De krokodillen weten allang wat er aan de hand is - de kip trouwens ook - en àla Peter Pan zien we vanuit verschillende kanten een paar krokodillenogen net boven het water langzaam onze kant op komen. Als er een stuk of vijf op het zand liggen wordt het kippetje alvast geestelijk dood gemaakt door de krokodillen nog even uit te dagen. Na zo'n 10 minuten wordt het kippetje losgelaten en probeert hij nog ergens heen te gaan. Na zo'n 10 seconden is het kippetje heen gegaan.
In het centrum van de stad zit een winkel waar je nieuwe schoenen kan kopen. Zo'n winkel die je ook in Europa zou kunnen vinden. Daar omheen bevindt zich een ring met verkopers die op straat hele aardige, tweedehands, schoenen verkopen. Ze stallen elke dag zorgvuldig hun collectie uit en wanneer je besluit de schoen te kopen wordt de rode stof netjes weggepoetst.
Hoe verder je van het centrum af gaat, hoe slechter de staat van de schoenen die op straat verkocht worden. Je zou dus kunnen veronderstellen dat de gemiddelde schoen hier in het centrum aan zijn leven begint en ergens op het Afrikaanse platteland sterft.
Het voorgaande valt me op wanneer ik samen met Jean op de fiets zit. Jean werkt op school en heeft me uitgenodigd om bij hem thuis te komen. Ik ben erg benieuwd naar zijn leven. Eenmaal van de hoofdweg af neemt Jean me mee door een doolhof van kleine, kleiachtige hutjes. Hoe verder we de wijk in fietsen hoe kleiner en ingewikkelder de straten worden.
Jean woont met zijn vrouw Sergine - die bij me thuis werkt - en vier kinderen in een klein hutje van klei, het dak is een golfplaatje en er staat een klein radiootje waaruit de klanken van 'All I want for Christmas' komen. Er lopen twee kleine hondjes rond en wat gevogelte waaraan ik niet kan zien of het een kip of een duif is. Ik krijg een bord eten onder m'n neus geschoven, witte blubberige bollen die van mais zijn gemaakt met kippensaus. Prima maaltijd. Daarna is het tijd om de familiefoto's van de afgelopen twintig jaar door te nemen. Jean blijkt een niet onverdienstelijke gitarist en de jurken van Sergine zien er op elke foto even prachtig uit. Er zit zelfs een foto van het Belgisch Koningspaar tussen de stapel. Het is me een raadsel hoe die hier terecht gekomen is.
Sergine nodigt me uit om naar de het familievarken te gaan kijken. We hebben het niet niet over een rijke suikeroom maar over een echt varken. We lopen nog verder het doolhof in en komen op een grote vlakte waar inderdaad het varken te vinden is, ze heeft biggetjes en er staat tevens een ezel. In de brandende zon staan even verderop vrouwen klein uit de grond te hakken en in een bakvorm te doen. Ze zijn stenen aan het maken om een nieuw huis te kunnen bouwen. De stikkende hitte droogt de klei waarna er stenen over blijven, tot het regenseizoen dan. Want daar kunnen niet alle huizen in dit gedeelte van de stad tegen.
Als we terug zijn bij het huis van Jean en Sergine is het tijd om te gaan, ik maak nog wat foto's, zeg de kinderen en Jean gedag en stap op m'n fiets. De oudste leidt me door het doolhof naar de hoofdweg. Als we daar bijna zijn raak ik wat met m'n voorwiel. Ah. Een oude schoen die er zo slecht aan toe is dat het niet eens de moeite is om te verkopen.
Dit is hoe het overgrote deel van de Burkanibé leven en ik ben blij dat ik het gezien heb. Dit is de waan van alledag hier. Het is armoedig. Het is hard. Het is de realiteit. En wij ons maar druk maken om Zwarte Piet. 'Alles is relatief' zei Theo Maassen ooit.
Ik heb de kinderen zien glimlachen, ik gezien dat ze trots op hun plek zijn, ik ben heel gastvrij ontvangen. Mijn gedachte is niet objectief maar na een middagje Jean & Sergine dacht ik heel even te zien dat armoede niet sychroon is aan ellende. Hopelijk heb ik gelijk.
Nou en hoe het met mij gaat? Nou prima hoor. Ik vind m'n draai in Ouaga, in m'n werk en in m'n sociale leven. Gelukkig maar, want anders zou ik gillend gek worden. Met de eenzaamheid ben ik langzaamaan wel een beetje klaar. Ik bouw sociaal echt wel het één en ander op maar gedurende de week is iedereen hier - net als in Nederland - druk aan het werk. Gezien mijn werk erg solistisch is en ik ook alleen woon, nèt in een ander stukje van de stad dan de meeste Westerlingen is het leven gedurende de werkweek erg solistisch.
MAAR. Gelukkig komt Anne nu ècht snel deze kant op. Ik ben aan het aftellen, het is wel heerlijk als we de doordeweekse avonden samen kunnen spenderen, als er af en toe eens iemand op school binnen komt vallen en we samen kunnen lachen om dat gestuntel in het Frans.
Here comes the sun. Nog 9 dagen.