Ik denk dat het een jaar geleden was dat ik serieus na ging denken over een baan in het buitenland. Waarom zou je dat nou doen?
Nou, allereerst om de uitdaging. En als er een moment is dan is dat nu. Nog geen last van enge hypotheken, een stuk of wat kinderen, te grote dakkapellen en schattige labradors.
Reden twee was de werkgelegenheid in Nederland, die was namelijk om te huilen. Mijn eerste jaar als leerkracht bestond met name uit het bedenken van cadeautjes voor net bevallen juffen. Nou is fröbelen, knippen & plakken al niet mijn sterkste kant, dat zullen die juffen ook wel aan de cadeautjes gemerkt hebben. Maar het ergste is dat die juffen terug komen op het moment dat jij net je draai begint te vinden. Niet dat die juffen er wat aan kunnen doen hoor, ik wist heus wel dat ze terug zouden komen.
Ik heb mijn eerste jaar als leerkracht veel geleerd, maar op het eind wilde ik maar één ding. Een baan met eigen verantwoording, een klas èn een team waar je iets mee op kan bouwen en vooruitzicht. Met een contract enzo. Net als in de grote-mensen-wereld.
Daarom maar eens wat sollicitaties naar het buitenland gedaan. Maleisië, Brazilië, Vietnam, maar uiteindelijk kwamen we terecht in Burkina Faso. En daar zit ik nu. Met m’n grote-mensen-baan. Een contract, maar liefst vier klassen waar ik wat mee opbouw en ik hoef niet te fröbelen, knippen of plakken. Het team ontbreekt weliswaar maar ik heb een hele school voor mezelf en ik bepaal de manier van lesgeven, de inrichting van de school en het beleid. Halliekidee verantwoording.
Nu is het bijna zover dat ik moet beslissen of ik m’n contract verleng. Er zijn zoveel factoren die je meeneemt in zo’n beslissing, maar werkgelegenheid is voor mij hele belangrijke.
Moet ik weer gaan invallen als ik terug naar Nederland kom? En zijn er dan wel genoeg juffen zwanger? Of zijn er inmiddels van die echte grote-mensen-banen beschikbaar?
Als er geen grote-mensen-banen zijn moet ik misschien nog maar een jaartje blijven. Of moet ik in Nederland ergens anders dan in het onderwijs m’n heil ergens zoeken? Dan hoor ik bij de groep starters die binnen vijf jaar het onderwijs verlaat. Maar dat zou ik toch ook jammer vinden.
De oplossing; Alle juffen moeten lekker zwanger worden daarna minder gaan werken, en iedereen die de première van Swiebertje op een zwart-wit tv gezien heeft gaat lekker met pensioen.
Best een goed idee lijkt me.
Ruimte maken voor de starters!
Nou, allereerst om de uitdaging. En als er een moment is dan is dat nu. Nog geen last van enge hypotheken, een stuk of wat kinderen, te grote dakkapellen en schattige labradors.
Reden twee was de werkgelegenheid in Nederland, die was namelijk om te huilen. Mijn eerste jaar als leerkracht bestond met name uit het bedenken van cadeautjes voor net bevallen juffen. Nou is fröbelen, knippen & plakken al niet mijn sterkste kant, dat zullen die juffen ook wel aan de cadeautjes gemerkt hebben. Maar het ergste is dat die juffen terug komen op het moment dat jij net je draai begint te vinden. Niet dat die juffen er wat aan kunnen doen hoor, ik wist heus wel dat ze terug zouden komen.
Ik heb mijn eerste jaar als leerkracht veel geleerd, maar op het eind wilde ik maar één ding. Een baan met eigen verantwoording, een klas èn een team waar je iets mee op kan bouwen en vooruitzicht. Met een contract enzo. Net als in de grote-mensen-wereld.
Daarom maar eens wat sollicitaties naar het buitenland gedaan. Maleisië, Brazilië, Vietnam, maar uiteindelijk kwamen we terecht in Burkina Faso. En daar zit ik nu. Met m’n grote-mensen-baan. Een contract, maar liefst vier klassen waar ik wat mee opbouw en ik hoef niet te fröbelen, knippen of plakken. Het team ontbreekt weliswaar maar ik heb een hele school voor mezelf en ik bepaal de manier van lesgeven, de inrichting van de school en het beleid. Halliekidee verantwoording.
Nu is het bijna zover dat ik moet beslissen of ik m’n contract verleng. Er zijn zoveel factoren die je meeneemt in zo’n beslissing, maar werkgelegenheid is voor mij hele belangrijke.
Moet ik weer gaan invallen als ik terug naar Nederland kom? En zijn er dan wel genoeg juffen zwanger? Of zijn er inmiddels van die echte grote-mensen-banen beschikbaar?
Als er geen grote-mensen-banen zijn moet ik misschien nog maar een jaartje blijven. Of moet ik in Nederland ergens anders dan in het onderwijs m’n heil ergens zoeken? Dan hoor ik bij de groep starters die binnen vijf jaar het onderwijs verlaat. Maar dat zou ik toch ook jammer vinden.
De oplossing; Alle juffen moeten lekker zwanger worden daarna minder gaan werken, en iedereen die de première van Swiebertje op een zwart-wit tv gezien heeft gaat lekker met pensioen.
Best een goed idee lijkt me.
Ruimte maken voor de starters!