12 november 11.50
Tijd om lootjes te trekken voor de surprise van 4 december. Vol verwachting klopt ons hart, ofja, met name dat van de kinderen… Zelf ben ik ook licht gespannen omdat ik weet wat er komen gaat. Ik benadruk nog een keertje dat het echt not done is om elkaar te vertellen wie je hebt en dat de surprise het leukst is wanneer niemand weet voor wie je een surprise gemaakt hebt.
Iedereen heeft zijn naam op de lijst ingevuld, wat z’n lievelingskleur is, favoriete dier en welk boek je graag leest. De lootjes worden dubbel gevouwen en ik haal ze op, ik voel de spanning stijgen, met name bij mezelf. Zonder dat iemand het door heeft wissel ik het witte plastic zakje van de Action waar de lootjes inzitten om met een identiek plastic zakje waar ook 26 lootjes inzitten. Het enige verschil is dat op die lootjes 26x mijn naam, mijn lievelingskleur, mijn favoriete dier en mijn beste boek geschreven staat. Alle kinderen hebben nu mijn naam op hun lootje staan.
12 november 12.05
Ik ga bewust bij het raam de speelplaats op staan kijken, ik wist dat er kinderen bij elkaar zouden gaan kijken wie ze hebben. Dat geeft ook niet – dat is het spelletje wat toch een beetje bij surprise hoort – en dat is ook niet de reden waarom ik dit geintje uithaal. Ik zie twee kinderen die me heel ongemakkelijk aankijken, ze beseffen dat er een ‘fout’ in de surprise zit maar ze kunnen niet naar me toe komen, ik had ten slotte gezegd dat ze niet bij elkaar mochten kijken. Bewust doe ik dit tussen de middag, de spanningsboog zou te lang zijn als ik er een dag overheen zou laten gaan.
12 november 13.20
Ik kom na de lunch terug in de klas en ik vind twee brieven op mijn tafel, een feloranje met de tekst DRINGEND en een opgevouwen papiertje met ‘Hier heb je je grapje terug’ op de buitenkant. Ik vouw het feloranje briefje open:
Beste meneer Rob
Waarom wilt u 25 surprises hebben? Ik heb u wel door, groetjes.
(is het een grapje?)
Redenen:
1) Klas onder de indruk
2) Iemand anders uit de klas heeft ook meneer Rob
3) Het briefje leek gekopieerd
Op het tweede briefje staat:
Hallo meneer Rob,
Als is je leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald zich wel.
Dacht jij even 25 surprises te krijgen.
Groetjes Sint
12 november 13.35
Iedereen is weer op school en zit op zijn stoel, natuurlijk rumoer alom. Het aantal kinderen wat doorheeft wat er aan de hand is valt me niet tegen. Ik vraag heel nonchalant: ‘Wie moet er een surprise voor mij maken?’ Heel voorzichtig gaan de eerste vingers omhoog en uiteindelijk zit iedereen met zijn hand omhoog. Ik leg uit wat ik gedaan heb en complimenteer de groep met de sportiviteit waarmee het grapje geaccepteerd wordt. Kinderen vinden het een goeie grap, enkele zijn teleurgesteld dat ze geen surprise voor mij mogen maken. Terecht, want dat mag ook, zelfs als het om een grapje blijkt te gaan. Hier en daar hoor ik geluiden op die ‘revanche’ duiden, en dat mag ook, want dat had ik natuurlijk kunnen verwachten.
4 december 8.20
Vandaag is het sinterklaasfeest bij ons in de klas, gezellig! Het grootste deel van de prachtige surprise staan al in de klas. Ik verwacht vandaag een represaille, ik heb hier een daar wat opgevangen maar ik heb geen idee wat er gaat gebeuren, ik wil het ook niet weten. Dat het niet te ver zal gaan weet ik wel zeker, gezien stagiaire Lieke wél weet wat er gaat gebeuren.
4 december 8.35
‘We gaan het als volgt doen, je pakt de dobbelsteen…’ BONK, BONK, BONK, BONK – er stappen twee zwarte pieten mijn klas in. ‘Wij zijn op zoek naar meneer Rob, hij had schijnbaar 25 surprise besteld’ ‘Uhm, ja dat ben ik, dat klopt wel een beetje ja…’ Drie grote dozen vol met cadeaus worden de klas binnen gesleept en het kleinste pakje is zo groot als een hele peperkoek. Okay, ik sta even met m’n mond vol tanden. Twee dames uit de klas blijken geheel op eigen initiatief op deze manier revanche te nemen. In de loop van de ochtend open ik de cadeautjes met daarin een pakje kauwgom, een bellenblaas, lege inktpatronen voor het goede doel en meer van dergelijke fopcadeaus.
4 december 11.50
We zijn bijna klaar met de surprise maar ik zie dat er een pakketjes ter grote van een schoendoos overblijft, er staat geen naam op. Het pakje blijkt voor mij te zijn. Ik open het en het zit vol papier. Buiten mijn weten om hebben de klassenouders op initiatief van een paar kinderen alle leerlingen gemaild. Of ze even allemaal een gedicht voor mij wilde schrijven. Een doos vol prachtige gedichten aan mij persoonlijk gericht. Allemaal intrinsiek gemotiveerd geschreven, niemand heeft ze er tenslotte toe verplicht. Stuk voor stuk prachtige gedichten. De klas lacht. Ik ook.
Prachtig toch?! Ik haal zo’n geintje natuurlijk uit omdat ik het leuk vind maar er zit meer achter. Je moet goed nadenken over de consequenties. Zouden er veel kinderen teleurgesteld zijn? Kan iedereen er op een goede manier mee omgaan? Wat vinden de ouders ervan? En collega’s?
Als ik erop terugkijk denk ik dat dit de momenten zijn dat je band opbouwt met een groep. De saamhorigheid die je creëert, de gemoedelijke sfeer en het bouwen aan een relatie. Onlangs zag ik onderstaande tweet voorbij komen en die spreuk wil ik graag omdraaien:
‘Met relatie pas prestatie’.
Tijd om lootjes te trekken voor de surprise van 4 december. Vol verwachting klopt ons hart, ofja, met name dat van de kinderen… Zelf ben ik ook licht gespannen omdat ik weet wat er komen gaat. Ik benadruk nog een keertje dat het echt not done is om elkaar te vertellen wie je hebt en dat de surprise het leukst is wanneer niemand weet voor wie je een surprise gemaakt hebt.
Iedereen heeft zijn naam op de lijst ingevuld, wat z’n lievelingskleur is, favoriete dier en welk boek je graag leest. De lootjes worden dubbel gevouwen en ik haal ze op, ik voel de spanning stijgen, met name bij mezelf. Zonder dat iemand het door heeft wissel ik het witte plastic zakje van de Action waar de lootjes inzitten om met een identiek plastic zakje waar ook 26 lootjes inzitten. Het enige verschil is dat op die lootjes 26x mijn naam, mijn lievelingskleur, mijn favoriete dier en mijn beste boek geschreven staat. Alle kinderen hebben nu mijn naam op hun lootje staan.
12 november 12.05
Ik ga bewust bij het raam de speelplaats op staan kijken, ik wist dat er kinderen bij elkaar zouden gaan kijken wie ze hebben. Dat geeft ook niet – dat is het spelletje wat toch een beetje bij surprise hoort – en dat is ook niet de reden waarom ik dit geintje uithaal. Ik zie twee kinderen die me heel ongemakkelijk aankijken, ze beseffen dat er een ‘fout’ in de surprise zit maar ze kunnen niet naar me toe komen, ik had ten slotte gezegd dat ze niet bij elkaar mochten kijken. Bewust doe ik dit tussen de middag, de spanningsboog zou te lang zijn als ik er een dag overheen zou laten gaan.
12 november 13.20
Ik kom na de lunch terug in de klas en ik vind twee brieven op mijn tafel, een feloranje met de tekst DRINGEND en een opgevouwen papiertje met ‘Hier heb je je grapje terug’ op de buitenkant. Ik vouw het feloranje briefje open:
Beste meneer Rob
Waarom wilt u 25 surprises hebben? Ik heb u wel door, groetjes.
(is het een grapje?)
Redenen:
1) Klas onder de indruk
2) Iemand anders uit de klas heeft ook meneer Rob
3) Het briefje leek gekopieerd
Op het tweede briefje staat:
Hallo meneer Rob,
Als is je leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald zich wel.
Dacht jij even 25 surprises te krijgen.
Groetjes Sint
12 november 13.35
Iedereen is weer op school en zit op zijn stoel, natuurlijk rumoer alom. Het aantal kinderen wat doorheeft wat er aan de hand is valt me niet tegen. Ik vraag heel nonchalant: ‘Wie moet er een surprise voor mij maken?’ Heel voorzichtig gaan de eerste vingers omhoog en uiteindelijk zit iedereen met zijn hand omhoog. Ik leg uit wat ik gedaan heb en complimenteer de groep met de sportiviteit waarmee het grapje geaccepteerd wordt. Kinderen vinden het een goeie grap, enkele zijn teleurgesteld dat ze geen surprise voor mij mogen maken. Terecht, want dat mag ook, zelfs als het om een grapje blijkt te gaan. Hier en daar hoor ik geluiden op die ‘revanche’ duiden, en dat mag ook, want dat had ik natuurlijk kunnen verwachten.
4 december 8.20
Vandaag is het sinterklaasfeest bij ons in de klas, gezellig! Het grootste deel van de prachtige surprise staan al in de klas. Ik verwacht vandaag een represaille, ik heb hier een daar wat opgevangen maar ik heb geen idee wat er gaat gebeuren, ik wil het ook niet weten. Dat het niet te ver zal gaan weet ik wel zeker, gezien stagiaire Lieke wél weet wat er gaat gebeuren.
4 december 8.35
‘We gaan het als volgt doen, je pakt de dobbelsteen…’ BONK, BONK, BONK, BONK – er stappen twee zwarte pieten mijn klas in. ‘Wij zijn op zoek naar meneer Rob, hij had schijnbaar 25 surprise besteld’ ‘Uhm, ja dat ben ik, dat klopt wel een beetje ja…’ Drie grote dozen vol met cadeaus worden de klas binnen gesleept en het kleinste pakje is zo groot als een hele peperkoek. Okay, ik sta even met m’n mond vol tanden. Twee dames uit de klas blijken geheel op eigen initiatief op deze manier revanche te nemen. In de loop van de ochtend open ik de cadeautjes met daarin een pakje kauwgom, een bellenblaas, lege inktpatronen voor het goede doel en meer van dergelijke fopcadeaus.
4 december 11.50
We zijn bijna klaar met de surprise maar ik zie dat er een pakketjes ter grote van een schoendoos overblijft, er staat geen naam op. Het pakje blijkt voor mij te zijn. Ik open het en het zit vol papier. Buiten mijn weten om hebben de klassenouders op initiatief van een paar kinderen alle leerlingen gemaild. Of ze even allemaal een gedicht voor mij wilde schrijven. Een doos vol prachtige gedichten aan mij persoonlijk gericht. Allemaal intrinsiek gemotiveerd geschreven, niemand heeft ze er tenslotte toe verplicht. Stuk voor stuk prachtige gedichten. De klas lacht. Ik ook.
Prachtig toch?! Ik haal zo’n geintje natuurlijk uit omdat ik het leuk vind maar er zit meer achter. Je moet goed nadenken over de consequenties. Zouden er veel kinderen teleurgesteld zijn? Kan iedereen er op een goede manier mee omgaan? Wat vinden de ouders ervan? En collega’s?
Als ik erop terugkijk denk ik dat dit de momenten zijn dat je band opbouwt met een groep. De saamhorigheid die je creëert, de gemoedelijke sfeer en het bouwen aan een relatie. Onlangs zag ik onderstaande tweet voorbij komen en die spreuk wil ik graag omdraaien:
‘Met relatie pas prestatie’.