‘But the world got him down on his knees’ wist de Britse band Hurts me ooit te vertellen. Het klinkt theatraal maar ik ben ervan overtuigd dat er de afgelopen maanden leerlingen bij mij in de groep zijn geweest die zich zo gevoeld hebben. En ik deed zelf lekker me ze mee.
Dertien weken staan er inmiddels op de teller. En die teller loopt steeds regelmatiger. Wat was het wennen, die eerste maanden terug in het westen. De start van een master, de start van een nieuwe job, een nieuw huis. Maar het meest nog wel aan de westerse maatschappij. Die is heftig.
Wat zijn de mensen gehaast. Snel met ons oordeel. Egocentrisch. Oneerlijk.
Gelukkig komt alles steeds meer op de rit. Voor mij en voor de leerlingen.
In onze klas zien we graag een autonomie-ondersteunende leeromgeving. Dat valt niet altijd mee. Voor mij niet en voor m’n leerlingen niet. Maar ook die leerlingen krijgen het steeds meer op de rit. Dat mondde zich deze week heel mooi uit. Een journalist uit Bosnië werd gevonden om te vertellen over Srebrenica. Frank Lammers werd benaderd om over Michiel de Ruijter te vertellen en zelfs minister Koenders werd gepeild om over Europa te vertellen. Daarnaast hadden we onze ‘reporters’ in het Rijksmuseum om daar de Rembrandtspecialist de hemd van het lijf te vragen.
De opdracht rondom de ‘Canon van Nederland’ (entoen.nu) daagde we de leerlingen uit iemand te interviewen rondom een zelfgekozen (autonomie!) onderwerp uit de longlist van de Canon (structuur!). En ze hebben allemaal contact gehad met een specialist, de een succesvoller dan de ander, maar het proces stond centraal!
Ik kijk uit naar de presentaties maar misschien nog wel meer naar de gesprekken met de leerlingen die het uiteindelijk niet lukte iemand voor de microfoon te krijgen. Want die hebben volgens mij het meest geleerd.
‘Ik word hier nog klastrofobisch!’ riep er laatst eentje toen we voor de tweede dag op rij binnen bleven in de pauze. Het enthousiasme, de bewustzijnsvernauwing en soms zelfs het gevoel van extase wat ik zag bij de leerlingen gaf aan dat ze in een flow zaten. Klastrofobisch zijn ze tijdens deze opdracht niet geweest.
Ze gingen de wereld in en de wereld kwam naar hen toe.
Dertien weken staan er inmiddels op de teller. En die teller loopt steeds regelmatiger. Wat was het wennen, die eerste maanden terug in het westen. De start van een master, de start van een nieuwe job, een nieuw huis. Maar het meest nog wel aan de westerse maatschappij. Die is heftig.
Wat zijn de mensen gehaast. Snel met ons oordeel. Egocentrisch. Oneerlijk.
Gelukkig komt alles steeds meer op de rit. Voor mij en voor de leerlingen.
In onze klas zien we graag een autonomie-ondersteunende leeromgeving. Dat valt niet altijd mee. Voor mij niet en voor m’n leerlingen niet. Maar ook die leerlingen krijgen het steeds meer op de rit. Dat mondde zich deze week heel mooi uit. Een journalist uit Bosnië werd gevonden om te vertellen over Srebrenica. Frank Lammers werd benaderd om over Michiel de Ruijter te vertellen en zelfs minister Koenders werd gepeild om over Europa te vertellen. Daarnaast hadden we onze ‘reporters’ in het Rijksmuseum om daar de Rembrandtspecialist de hemd van het lijf te vragen.
De opdracht rondom de ‘Canon van Nederland’ (entoen.nu) daagde we de leerlingen uit iemand te interviewen rondom een zelfgekozen (autonomie!) onderwerp uit de longlist van de Canon (structuur!). En ze hebben allemaal contact gehad met een specialist, de een succesvoller dan de ander, maar het proces stond centraal!
Ik kijk uit naar de presentaties maar misschien nog wel meer naar de gesprekken met de leerlingen die het uiteindelijk niet lukte iemand voor de microfoon te krijgen. Want die hebben volgens mij het meest geleerd.
‘Ik word hier nog klastrofobisch!’ riep er laatst eentje toen we voor de tweede dag op rij binnen bleven in de pauze. Het enthousiasme, de bewustzijnsvernauwing en soms zelfs het gevoel van extase wat ik zag bij de leerlingen gaf aan dat ze in een flow zaten. Klastrofobisch zijn ze tijdens deze opdracht niet geweest.
Ze gingen de wereld in en de wereld kwam naar hen toe.