Ik was 12 toen een neef van me naar Australië ging. Vanaf dat moment wist ik het zeker, op een dag zou ik ook voet zetten op Australische bodem. Acht jaar duurde het voordat het zover was. Australië heeft ervoor gezorgd dat de wereld me altijd is blijven inspireren.
Ze flirt met me, daagt me uit, nodigt me uit en verzadigt me nooit. Kortom, iemand om nog eens een beschuitje mee te eten.
En dat ga ik vanaf deze zomer doen, volgend schooljaar ga ik namelijk werken op basisschool De Tulp in Ouagadougou.
Waar? Ouagadougou. Dat klinkt als een stoffige West-Afrikaanse hoofdstad waar de armoede en temperatuur hoog, en de levensstandaard en het bruto nationaal inkomen laag is.
Zo klinkt het niet alleen.
Dat is het ook.
Ouagadougou is de hoofdstad van het West-Afrikaanse land Burkina Faso.
Een land wat tot een maand geleden voor mij net zo onbekend was als de huidige locatie van vlucht MH370 van Malaysian Airlines. Inmiddels weet ik al wat meer van Burkina Faso, zo betekent het bijvoorbeeld ‘Land van de oprechte mens’, spreken ze er Frans, zijn het bijzonder vriendelijke mensen en ze hebben nog nooit aan een eindronde van het WK-voetbal meegedaan.
Het is nou niet zo dat ik per ongeluk gesolliciteerd heb. Maar dat het allemaal zo snel, soepel en serieus zou gaan had ik niet verwacht. Je stuurt een sollicitatiebrief en dan moet je niet verbaasd zijn als je uitgenodigd wordt voor een gesprek. Dat je dan een paar weken later een mailtje krijgt dat je benoemd bent tot directeur/leerkracht van basisschool De Tulp is bijzonder. Het leek me dan ook tamelijk verstandig om daar een paar dagen over nadenken.
Directeur klinkt trouwens heel stoer maar dat komt eigenlijk meer omdat ik de enige ben die in de school werkzaam is. Dan ben je al heel snel directeur. Want daarnaast ben ik naar alle waarschijnlijkheid ook de ICT’er, schoonmaker, onderwijsassistent, adjunct-directeur, conciërge en intern begeleider.
Toen ik er – samen met Anne – een paar dagen over nagedacht had was het voor ons duidelijk. Dit Afrikaanse varkentje moet gewassen worden!
Ik ga de uitdaging aan en verhuis deze zomer naar West-Afrika.
Waarom ik deze keuze maak? Op de allereerste plaats omdat ik sterke internationale ambitie heb. Ik wil de Wereld in. Ik denk dat zo vlak na je 27ste verjaardag een praktisch moment is. Waar anderen van mijn leeftijd misschien bezig zijn met wasmachines, dakkapellen, labradors en hypotheken ga ik m’n rugzak nog eens een keertje pakken.
Daarnaast is de arbeidsmarkt in het onderwijs momenteel tamelijk schraal te noemen. Heel mooi dat het hele mediacircus roept dat er meer mannen het onderwijs in moeten. In de praktijk komt het er gewoon op neer dat er geen werkgelegenheid is. Ik kies nu voor een flinke uitdaging waar ik mijn handen aan vol ga hebben, eigen verantwoordelijkheid heb en met passie mee aan de slag kan. Je kunt ook een master gaan doen maar ik kies ervoor om mezelf op deze manier te verrijken.
In het heel kort. De Tulp is een NTC-school, dat staat voor Nederlandse Taal en Cultuur. Het is een heel klein schooltje waarop Nederlandse en Vlaamse kinderen Nederlandstalig onderwijs krijgen. De kinderen zitten dus vaak al op een lokale of internationale school en komen bij mij de Nederlandse taal en cultuur leren.
Zijn er dan geen nadelen aan dit avontuur?
Jawel hoor.
Er zijn bijvoorbeeld heel weinig woordgrappen te maken met de naam Burkina Faso.
Er zijn daar geen stroopwafels te koop.
Ik moet Paaspop volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid overslaan.
En niet op de laatste plaats, ik moet mijn vriendinnetje een hele tijd missen. Maar zoals het p lan er nu ligt komt die nog voor 2015 richting Burkina Faso zodat we samen dit avontuur af kunnen maken.
Ongetwijfeld komen er nog heel veel vragen en daar ga ik jullie allemaal mee lastig vallen... zo ben ik bijvoorbeeld nog op zoek naar een manier om de beginselen van het Frans te leren, zoek ik nog mensen die ervaring hebben met meertalig onderwijs en zoek ik nog iemand die op mijn goudvis wil passen. In ieder geval tot juni 2015.
Si vous ne savez pas quoi faire, faire la bonne chose.
Ze flirt met me, daagt me uit, nodigt me uit en verzadigt me nooit. Kortom, iemand om nog eens een beschuitje mee te eten.
En dat ga ik vanaf deze zomer doen, volgend schooljaar ga ik namelijk werken op basisschool De Tulp in Ouagadougou.
Waar? Ouagadougou. Dat klinkt als een stoffige West-Afrikaanse hoofdstad waar de armoede en temperatuur hoog, en de levensstandaard en het bruto nationaal inkomen laag is.
Zo klinkt het niet alleen.
Dat is het ook.
Ouagadougou is de hoofdstad van het West-Afrikaanse land Burkina Faso.
Een land wat tot een maand geleden voor mij net zo onbekend was als de huidige locatie van vlucht MH370 van Malaysian Airlines. Inmiddels weet ik al wat meer van Burkina Faso, zo betekent het bijvoorbeeld ‘Land van de oprechte mens’, spreken ze er Frans, zijn het bijzonder vriendelijke mensen en ze hebben nog nooit aan een eindronde van het WK-voetbal meegedaan.
Het is nou niet zo dat ik per ongeluk gesolliciteerd heb. Maar dat het allemaal zo snel, soepel en serieus zou gaan had ik niet verwacht. Je stuurt een sollicitatiebrief en dan moet je niet verbaasd zijn als je uitgenodigd wordt voor een gesprek. Dat je dan een paar weken later een mailtje krijgt dat je benoemd bent tot directeur/leerkracht van basisschool De Tulp is bijzonder. Het leek me dan ook tamelijk verstandig om daar een paar dagen over nadenken.
Directeur klinkt trouwens heel stoer maar dat komt eigenlijk meer omdat ik de enige ben die in de school werkzaam is. Dan ben je al heel snel directeur. Want daarnaast ben ik naar alle waarschijnlijkheid ook de ICT’er, schoonmaker, onderwijsassistent, adjunct-directeur, conciërge en intern begeleider.
Toen ik er – samen met Anne – een paar dagen over nagedacht had was het voor ons duidelijk. Dit Afrikaanse varkentje moet gewassen worden!
Ik ga de uitdaging aan en verhuis deze zomer naar West-Afrika.
Waarom ik deze keuze maak? Op de allereerste plaats omdat ik sterke internationale ambitie heb. Ik wil de Wereld in. Ik denk dat zo vlak na je 27ste verjaardag een praktisch moment is. Waar anderen van mijn leeftijd misschien bezig zijn met wasmachines, dakkapellen, labradors en hypotheken ga ik m’n rugzak nog eens een keertje pakken.
Daarnaast is de arbeidsmarkt in het onderwijs momenteel tamelijk schraal te noemen. Heel mooi dat het hele mediacircus roept dat er meer mannen het onderwijs in moeten. In de praktijk komt het er gewoon op neer dat er geen werkgelegenheid is. Ik kies nu voor een flinke uitdaging waar ik mijn handen aan vol ga hebben, eigen verantwoordelijkheid heb en met passie mee aan de slag kan. Je kunt ook een master gaan doen maar ik kies ervoor om mezelf op deze manier te verrijken.
In het heel kort. De Tulp is een NTC-school, dat staat voor Nederlandse Taal en Cultuur. Het is een heel klein schooltje waarop Nederlandse en Vlaamse kinderen Nederlandstalig onderwijs krijgen. De kinderen zitten dus vaak al op een lokale of internationale school en komen bij mij de Nederlandse taal en cultuur leren.
Zijn er dan geen nadelen aan dit avontuur?
Jawel hoor.
Er zijn bijvoorbeeld heel weinig woordgrappen te maken met de naam Burkina Faso.
Er zijn daar geen stroopwafels te koop.
Ik moet Paaspop volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid overslaan.
En niet op de laatste plaats, ik moet mijn vriendinnetje een hele tijd missen. Maar zoals het p lan er nu ligt komt die nog voor 2015 richting Burkina Faso zodat we samen dit avontuur af kunnen maken.
Ongetwijfeld komen er nog heel veel vragen en daar ga ik jullie allemaal mee lastig vallen... zo ben ik bijvoorbeeld nog op zoek naar een manier om de beginselen van het Frans te leren, zoek ik nog mensen die ervaring hebben met meertalig onderwijs en zoek ik nog iemand die op mijn goudvis wil passen. In ieder geval tot juni 2015.
Si vous ne savez pas quoi faire, faire la bonne chose.