Enfin. Ik mag niet klagen, alleen constateren. Dat doe ik dus. En ik constateer dat ik – vergeleken met medestudenten die vorig jaar afgestudeerd zijn – tevreden moet zijn over het verloop van afgelopen jaar.
Sinds januari sta ik elke week in twee klassen, een combinatiegroep 6/7 en een groep 3. Dat is een beste klus maar ik heb uitdaging nodig en dat krijg ik op deze manier. Het valt niet altijd mee om je aandacht en energie over twee groepen te verdelen, om in de onderbouw en bovenbouw te staan en om je op die manier staande te houden in het team. En toch ging dat best aardig, sterker nog, op sommige momenten vond ik het een voordeel!
Zo’n moment deed zich een paar weken geleden voor... ‘Als jullie nog vragen hebben, schrijf ze dan op en leg ze op m’n bureau’, we waren net bezig met zinnen maken dus ik vond dat tegelijk een mooie oefening. Gevolg was dat er niet alleen vragen over Veilig Leren Lezen op m’n bureau lagen, maar toen de kinderen naar huis waren las ik allerlei verschillende vragen: Waarom heten honden, honden? Waarom bestaat poep? Waarom is de wereld niet alleen Nederland? En de mooiste van allemaal;
Warom bestaat de weerolt?
Misschien wel de beste vraag ooit gesteld met een antwoord waar we als mensheid al eeuwen naar op zoek zijn. En wordt er dan van mij verwacht dat ik daar antwoord op weet? Ik heb er zelf over nagedacht, ik heb collega’s gevraagd of die het misschien wisten, ik heb gegoogeld, getwitterd en m’n vrienden gevraagd. Die wisten allemaal het antwoord niet...
Nou ja, dan maar een foto van de vraag maken, op het digibord en de kinderen uit mijn andere klas – de combinatiegroep 6/7 – vragen. En daar ontstond een heel mooi gesprek, over de wereld, over vrijheid, over geloof en over waarom we op de wereld zijn. Er kwam geen goed antwoord, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om het gesprek.
Later die week was ik weer in groep 3... ik kwam terug op de vraag en kwam er ook toen pas achter wie de vraag gesteld had, ik heb verteld welke stappen ik ondernomen had en dat ik het goede antwoord nog niet had gevonden. Een vergelijkbaar gesprek ontstond in groep 3, maar opnieuw kwamen we niet tot een goed antwoord.
Het mooie van dit proces vond ik dat er een filosofische dialoog ontstond naar aanleiding van vier woorden uit groep 3. Dat maakt het veel persoonlijker, toegankelijker, waardevoller en tastbaarder.
En het goede antwoord... ik denk zelf dat het goede antwoord niet bestaat.