Sinds wij met de Pabo in het nieuwe gebouw zitten aan de Muntelaar ziet het schoolgebouw er een stuk georganiseerder uit dan voorheen. Niet dat het in het oude gebouw een bende was, maar het was een gezellig rommeltje. Met veel charme in een heel karakteristiek pand. Het had een toegankelijke uitstraling juist omdat het zo’n oud en kolossaal gebouw was.
In het begin heb ik best even moeten wennen aan het nieuwe gebouw. Ineens konden we niet meer zelf thee zetten maar stond er een heuse koffieautomaat waar je voor 0,20 cent een kopje koffie kan krijgen, hebben we geen eigen koelkast meer maar dien je je lunch helemaal op te eten of mee naar huis te nemen en hebben we geen aula meer maar een ‘foyer’. Inmiddels ben ik aardig gewend in het nieuwe gebouw en heb ik gaandeweg het jaar steeds meer sfeer zien komen, het is ons gebouw geworden en dat voelt als prettig en toegankelijk.
Laatst zat ik in de foyer rond te kijken… Waar in het oude gebouw de groepsfoto’s van de afstudeerders her en der verspreid hingen, hangen deze foto’s nu netjes en bijna klinisch in een rijtje aan de muur. Ik had deze foto’s eigenlijk nog nooit echt goed bekeken en ineens viel me iets op… op één van de foto’s zit, naast de poserende afstudeerders, een man in een roze blouse een kopje koffie te drinken. Deze man trekt mijn aandacht… hij hoort er niet bij maar hij staat toch op de foto.
De laatste maanden zijn erg druk geweest, niet voor niets dat ik op 27 februari voor het laatst iets op dit blog achterliet. Het leiden van een klas is een weektaak, ook als je slechts drie dagen in de week voor de klas staat, zeker in je afstudeerjaar wil je het zo goed mogelijk doen en laten zien wat je in huis hebt. Daardoor vergeet ik af en toe wat er daarnaast nog allemaal van mij verwacht wordt en blijf je die dingen uitstellen. Langzaam voelde ik de tijdsdruk hoger worden, mensen vroegen of ik al aan een afstudeerdatum gedacht had. Man. Ik had nog niet het gevoel dat ik op de helft was en ik moest al aan een afstudeerdatum gaan denken? Daar kreeg ik wel stress van ja.
In het begin heb ik best even moeten wennen aan het nieuwe gebouw. Ineens konden we niet meer zelf thee zetten maar stond er een heuse koffieautomaat waar je voor 0,20 cent een kopje koffie kan krijgen, hebben we geen eigen koelkast meer maar dien je je lunch helemaal op te eten of mee naar huis te nemen en hebben we geen aula meer maar een ‘foyer’. Inmiddels ben ik aardig gewend in het nieuwe gebouw en heb ik gaandeweg het jaar steeds meer sfeer zien komen, het is ons gebouw geworden en dat voelt als prettig en toegankelijk.
Laatst zat ik in de foyer rond te kijken… Waar in het oude gebouw de groepsfoto’s van de afstudeerders her en der verspreid hingen, hangen deze foto’s nu netjes en bijna klinisch in een rijtje aan de muur. Ik had deze foto’s eigenlijk nog nooit echt goed bekeken en ineens viel me iets op… op één van de foto’s zit, naast de poserende afstudeerders, een man in een roze blouse een kopje koffie te drinken. Deze man trekt mijn aandacht… hij hoort er niet bij maar hij staat toch op de foto.
De laatste maanden zijn erg druk geweest, niet voor niets dat ik op 27 februari voor het laatst iets op dit blog achterliet. Het leiden van een klas is een weektaak, ook als je slechts drie dagen in de week voor de klas staat, zeker in je afstudeerjaar wil je het zo goed mogelijk doen en laten zien wat je in huis hebt. Daardoor vergeet ik af en toe wat er daarnaast nog allemaal van mij verwacht wordt en blijf je die dingen uitstellen. Langzaam voelde ik de tijdsdruk hoger worden, mensen vroegen of ik al aan een afstudeerdatum gedacht had. Man. Ik had nog niet het gevoel dat ik op de helft was en ik moest al aan een afstudeerdatum gaan denken? Daar kreeg ik wel stress van ja.
Ineens herkende ik mezelf in de man met zijn kopje koffie op de foto. Als er nu niets zou gebeuren dan zou ik die man zijn en daar heel lullig naast de groep afstudeerders zitten! Hoe kan mij dat overkomen? Heb ik mijn prioriteiten eerder dit jaar verkeerd gelegd? Ik ben toch al vanaf augustus keihard aan het werk? Hoe kan het dat ik nog zoveel moet doen? Het nu-of-nooit gevoel kwam in me naar boven en ik ben afstreeplijsten gaan maken om te bekijken wat ik nog moet gaan doen. De meivakantie zou geen vakantie voor me worden maar twee weken vrij van mijn stageklas waarbij ik mezelf vol op mijn producten kon gaan richten. En dat heb ik gedaan. En dat is me gelukt. Motivatie werd soms moetivatie en er gebeurde met mij wat ik eerder dit jaar zelf onderzocht heb in mijn theoretisch kader. Ik werd extrinsiek gemotiveerd, dat resulteerde in minder plezier en een stuk minder creativiteit in mijn werk. Precies wat Daniel Pink in zijn boek Drive zegt en wat ik persoonlijk liever niet zie. Dat wat ik theoretisch onderzocht ervoer ik nu zelf in de praktijk. Mooi man.
Ik heb keihard aan m’n producten gewerkt de afgelopen twee weken en begin langzaamaan weer vertrouwen te krijgen in mijn afstuderen. Dat ik nu weer inspiratie heb om iets op mijn blog te zetten wil voor mij zeggen dat mijn creativiteit er weer is, ik kan het geheel weer overzien.
De man op de stoel heeft zijn koffie bijna op en wie weet kan hij over een week zijn handen op de leuning zetten. Ik hoop nog steeds dat hij uiteindelijk opstaat en bij de andere studenten kan gaan staan.
Bron:
Pink, D. (2010). Drive. De verrassende waarheid over wat ons motiveert. Uitgeverij Business Contact, Amsterdam.
Ik heb keihard aan m’n producten gewerkt de afgelopen twee weken en begin langzaamaan weer vertrouwen te krijgen in mijn afstuderen. Dat ik nu weer inspiratie heb om iets op mijn blog te zetten wil voor mij zeggen dat mijn creativiteit er weer is, ik kan het geheel weer overzien.
De man op de stoel heeft zijn koffie bijna op en wie weet kan hij over een week zijn handen op de leuning zetten. Ik hoop nog steeds dat hij uiteindelijk opstaat en bij de andere studenten kan gaan staan.
Bron:
Pink, D. (2010). Drive. De verrassende waarheid over wat ons motiveert. Uitgeverij Business Contact, Amsterdam.