21 juni 2013. De klok in mijn studeerkamer geeft 03.17 aan en ik heb zojuist al mijn documenten naar n@tschool geüpload. Het zweet druipt van mijn rug en ik sla het zoveelste insect van mijn arm af. Een smerige, lege koffiekop en wat lege blikjes energy staan samen naar me te loeren. Daarnaast prijkt een kleine wereldbol die ik van een leerling uit mijn stageklas gekregen heb. Trots kijk ik naar de grote hitlist die aan de muur hangt. Ik weet al twee maanden dat ik vrijdag 21 juni om 10.00 alles ingeleverd moet hebben. Ik weet ook al twee maanden dat ik vrijdag 21 juni om 09.55 alles in ga leveren. Gelukt. Alles staat op afgerond. Listo.
28 juni 2013. Ik rol het laatste stukje van mijn rode loper uit. Ik heb deze als metafoor gebruikt voor mijn loopbaan binnen de Pabo. Ik heb tijdens mijn afstudeerpresentatie laten zien op welke momenten en plekken mijn visie zich gevormd heeft en hoe dat gegaan is. Ik ontvang de complimenten over de presentatie en beantwoord de laatste vragen. Dan word ik weggestuurd en wordt er besloten of ik het gehaald heb of niet. En of dat dan met een voldoende of een goed is. Als er terugkom staat deze QR-code op het digibord, volledig in mijn stijl. Ik scan hem en onderstaande tekst verschijnt. YEAH.
28 juni 2013. Ik rol het laatste stukje van mijn rode loper uit. Ik heb deze als metafoor gebruikt voor mijn loopbaan binnen de Pabo. Ik heb tijdens mijn afstudeerpresentatie laten zien op welke momenten en plekken mijn visie zich gevormd heeft en hoe dat gegaan is. Ik ontvang de complimenten over de presentatie en beantwoord de laatste vragen. Dan word ik weggestuurd en wordt er besloten of ik het gehaald heb of niet. En of dat dan met een voldoende of een goed is. Als er terugkom staat deze QR-code op het digibord, volledig in mijn stijl. Ik scan hem en onderstaande tekst verschijnt. YEAH.
8 juli 2013. Diploma-uitreiking. De veelbesproken foto wordt gemaakt en bijna iedereen staat erop, iets wat ik twee maanden daarvoor nog voor tamelijk onmogelijk had geschat (zie ‘De man op de stoel’). Langzaam drommen we naar de aula van de school waar het officiële gedeelte plaats zal vinden. Iedereen wordt om de beurt naar het podium geroepen en krijgt een persoonlijk woordje waarna het diploma voorzien wordt van een handtekening. Dan ben ik aan de beurt. Wilma de Koning van het college van bestuur van Fontys wordt naar voren gehaald. Ze begint met een speech (zie hier), na de inleiding heb ik door dat de speech over mij gaat. Jeetje. Ik ben onder de indruk… Ik krijg het ‘kloppend onderwijshart’ van Pabo Veghel uitgereikt voor mijn prestaties op de Pabo. Dat had echt niemand kunnen bedenken in het begin van mijn Pabotijd.
16 juli 2013. Eindelijk vakantie, na een hele drukke periode even geen studie, geen onderwijs maar rust. Samen met mijn vriendinnetje zit ik op de Teuvelsberg en kijken we uit over de jongste metropool van Europa, Berlijn. Ik scroll door het fotoalbum van mijn telefoon en zie aan de foto’s dat ik een hele drukke, stressvolle, intensieve maar mooie periode afgesloten heb. Het afstudeerjaar van de Pabo was – samen met de tijd in Peru – het mooiste en tevens drukste jaar van mijn studententijd.
9 augustus 2013. 'If you don’t know what to do, do the right thing’ stond er op het afscheidskaartje van docent Floran eerder dit jaar. Dat heb ik gedaan, met veel plezier en passie. Voor mijn gevoel heb ik veel inzet getoond, gedachtes gedeeld en situaties besproken, maar als ik goed nadenk heb ik eigenlijk vooral heel veel lol gehad. Met collega’s in Boskant, met de docenten op de Pabo, met de leerlingen in de klas en nog het meest met mijn medestudenten op de Pabo. Ik vind het prachtig dat de inzet door middel van het kloppend onderwijshart gewaardeerd wordt en daar ben ik – juist nu ik erop terugkijk – heel trots op. Maar ik besef me terdege dat ik dat nooit had gekund zonder de omgeving waar ik in gefunctioneerd heb. Daar wil ik dan ook iedereen hartelijk voor bedanken, de docenten van de Pabo voor de hele fijne samenwerking, de begeleiding en de goede, inhoudelijke gesprekken. Mijn collega’s in Boskant, een eigen naamplaatje en gehoord worden zijn voor jullie misschien details maar voor een student een teken van waardering en betrokkenheid. Mijn coach in Boskant voor de goede begeleiding en de fijne gesprekken, niet alleen praktijkgericht maar ook de persoonlijke benadering hebben me zeer goed gedaan. De kinderen uit mijn stageklas, jullie hebben me op een positieve manier uitgedaagd en we hebben samen het beste uit afgelopen jaar gehaald, uiteindelijk hebben jullie zelf laten zien dat jullie het kunnen, bedankt. En als laatste de lieve medestudenten, wat hebben we daar veel donderdagen en vrijdagen zitten ploeteren, schelden, zweten, lachen, discussiëren en praten, super-de-hartstikke-kei-bedankt daarvoor.
Zonder jullie allemaal was dit nooit gelukt, dus het kloppend onderwijshart draag ik aan al deze lieve mensen op!
De vakantie is bijna over, ik heb zin en energie om weer aan de slag te gaan en ik ben nieuwsgierig wat dit eerste jaar als serieus-belasting-betalende-Nederlander me gaat brengen. Nu aan de slag in Eerschot, in ieder geval tot kerst!
Ciaoooooo!
16 juli 2013. Eindelijk vakantie, na een hele drukke periode even geen studie, geen onderwijs maar rust. Samen met mijn vriendinnetje zit ik op de Teuvelsberg en kijken we uit over de jongste metropool van Europa, Berlijn. Ik scroll door het fotoalbum van mijn telefoon en zie aan de foto’s dat ik een hele drukke, stressvolle, intensieve maar mooie periode afgesloten heb. Het afstudeerjaar van de Pabo was – samen met de tijd in Peru – het mooiste en tevens drukste jaar van mijn studententijd.
9 augustus 2013. 'If you don’t know what to do, do the right thing’ stond er op het afscheidskaartje van docent Floran eerder dit jaar. Dat heb ik gedaan, met veel plezier en passie. Voor mijn gevoel heb ik veel inzet getoond, gedachtes gedeeld en situaties besproken, maar als ik goed nadenk heb ik eigenlijk vooral heel veel lol gehad. Met collega’s in Boskant, met de docenten op de Pabo, met de leerlingen in de klas en nog het meest met mijn medestudenten op de Pabo. Ik vind het prachtig dat de inzet door middel van het kloppend onderwijshart gewaardeerd wordt en daar ben ik – juist nu ik erop terugkijk – heel trots op. Maar ik besef me terdege dat ik dat nooit had gekund zonder de omgeving waar ik in gefunctioneerd heb. Daar wil ik dan ook iedereen hartelijk voor bedanken, de docenten van de Pabo voor de hele fijne samenwerking, de begeleiding en de goede, inhoudelijke gesprekken. Mijn collega’s in Boskant, een eigen naamplaatje en gehoord worden zijn voor jullie misschien details maar voor een student een teken van waardering en betrokkenheid. Mijn coach in Boskant voor de goede begeleiding en de fijne gesprekken, niet alleen praktijkgericht maar ook de persoonlijke benadering hebben me zeer goed gedaan. De kinderen uit mijn stageklas, jullie hebben me op een positieve manier uitgedaagd en we hebben samen het beste uit afgelopen jaar gehaald, uiteindelijk hebben jullie zelf laten zien dat jullie het kunnen, bedankt. En als laatste de lieve medestudenten, wat hebben we daar veel donderdagen en vrijdagen zitten ploeteren, schelden, zweten, lachen, discussiëren en praten, super-de-hartstikke-kei-bedankt daarvoor.
Zonder jullie allemaal was dit nooit gelukt, dus het kloppend onderwijshart draag ik aan al deze lieve mensen op!
De vakantie is bijna over, ik heb zin en energie om weer aan de slag te gaan en ik ben nieuwsgierig wat dit eerste jaar als serieus-belasting-betalende-Nederlander me gaat brengen. Nu aan de slag in Eerschot, in ieder geval tot kerst!
Ciaoooooo!